kır evinin verandasında
bir rüzgârgülüne rastladım
insanmışçasına
konuşmaya başladım

dedim, benim kadar yalnızsan
tek gecelik bir aşksan
omuzlarına abanan
bir anıdan kaçıyorsan

dibe vurduysan
ya da hâlâ düşüyorsan

bir yaz günü
hiç bu kadar üşüdün mü?
rüzgârgülü
hiç ölümü düşündün mü?

hayalimdeki adsız kadın
sanki ağzımda tadın
eminim ki sen de hep kendini aradın
evimin yolu beni unutmuş
otellerin soğukluğunda
tüm bu garip duygular
bir tür iç kanama.

dibe vurduysan
ya da hâlâ düşüyorsan

bir yaz günü
hiç bu kadar üşüdün mü?
rüzgârgülü
hiç ölümü düşündün mü?

söz-müzik: teoman